کوه از نظر ایرانیان باستان اهمیت و اعتبار خاصی داشته و اغلب آیین‌ها و مراسم مذهبی آن‌ها در کوه‌ها برگزار می‌شده است. کوه برای آنان سر چشمه نور بوده و نقش جایگاه خدایان و برگزیدگان را برای موجودات زمینی داشته است. از سویی دیگر، در پندار بعضی به دلیل برافراشتگی، واسطه‌ای بین آدمیان و خدایان بوده است. اساسی‌ترین کارکرد اسطوره‌ای کوه‌ها بستر تقرب انسان به خدا یا خدایان بوده و جاذبه و کششی که بین انسان و خدا در اساطیر به چشم می‌خورد برای به دست آوردن و در اختیار گرفتن این بستر مهم بوده است. کوه‌های افسانه‌ای و اساطیری نقش مهمی در ارشاد و راهنمایی انسان‌ها دارند.
کوه‌ها مظهر استقامت، مقاومت، بردباری و صبر و همچنین منبع خیر و برکت هستند و به انسان درس شجاعت، صفا و صمیمیت می‌آموزد.
بنا به اعتقادات مذهبی پیشینیان، بهشت جاودانی بر فراز کوه‌ها‌ست و این باور مذهبی و اسطوره‌ای به شکل آیین دفن مردگان در قلل کوه‌ها تجسم یافته است .زندگی در کوه، نشان بریدن از تعلقات دنیایی و پیوستن به علایق آن جهانی است که نشانه خضوع و خشوع انسان در برابر خالق یکتاست.
نقد و بررسی ها
هنوز هیچ نقد و بررسی نوشته نشده است.