عقاب براى ایرانیان باستان جایگاهی والا تا حد تقدس داشته است و در باور ایرانیان پیش از زرتشت، پرنده‌ای مقدس بوده است. ایرانیان عقاب را خدای طوفان، سرور پرندگان، نماد قدرت، خوش یمن، مظهر آسمان‌ها و نشان پادشاهی ایرانیان می‌دانستند. در زمان زرتشت نیز این تقدس ادامه یافت و با ذکر نام عقاب در اوستا، بر تقدس عقاب دامن زده شد. در باور پیشینیان، عقاب تا حدی خوش‌یمن بود که اگر در هنگام لشکرکشی بر فراز آسمان، عقابی ظاهر می‌شد لشکریان به شادی و جشن مشغول می‌شدند زیرا اعتقاد داشتند که اگر عقاب بر سر راه لشکر ظاهر شود بدون تردید لشکر پیروز خواهد شد.
عقاب به همین دلیل، پرنده‌ای بود که بسیار مورد‌توجه شاهان و شاهزادگان و بزرگان زمان بوده است. به طوری که عقاب را پرنده‌ای درباری می‌نامیدند و به همین دلیل است که نماد عقاب را، منسوب به شاه و یا شاهزاده می‌دانند. این پرنده‌ی قدرتمند تیز‌پرواز بلند‌آشیان معروف به شاه پرندگان است، خوی و خصلت شاهانه‌ی وی و ویژگی طبیعی او، تعلیم و تربیت وی در گذشته به جهت شکار، سبب ظهور و تجلی این پرنده در اسطوره‌ها و زندگی مردم بوده است به گونه‌ای که گاه تصویری را بر روی علم‌ها و پرچم‌ها و حتی در روی سکه‌ها نقش می‌زدند و گاه مجسمه‌ی این پرنده را در قصرها و خانه‌ها به نشانه‌ی قدرت می‌گذاشتند.
نقد و بررسی ها
هنوز هیچ نقد و بررسی نوشته نشده است.